Monday, March 30, 2009

Kilala mo ba ang sarili mo?

Ako? simpleng tao lang (simple nga ba?). Gaya ng ibang teenager, mahilig akong sumubok ng mga bagay na bago sa paningin ko. Yun bang magiging "in" ka pag ginawa mo. Hindi naman ako mahirap pakisamahan. As a matter of fact friendly talaga ko at approachable sa mga taong karapat dapat pansinin. Hahaha. Minsan, madalas pala e suplada ako. Lalo na pag 'di ko type yung attitude ng tao. Marami din nagsasabi na mataray ako. San naman nila napulot yung idea na yun, e lahat lang naman ng babangga sakin e nakakatikim ng salita. Ang bait ko nga e. Hahaha again. Pero seriously, ako yung tao na very expressive. Yung kapag may dinaramdam, mahahalata mo agad. Magaling din ako mag hide ng feelings pero madalas pinapakita ko na lang talaga kung ano yung tunay kong nararamdaman. Share ko lang sainyo yung sinulat ko dati, walang date e pero nakita ko lang kanina na nakasulat sa mga lumang notebooks ko nung highschool. Siguro nagse-senti ako nung mga panahon na naisulat ko 'to.

"I'm scared of doing things imperfectly. Not because of what people may think about me, butbecause of what I could think about myself. Sometimes, I really don't know what kind of girl I'am. People often misunderstand me. And i do misunderstand myself too. My greatest fear is to be cheated by someone. I'm tired of being involved on complicated situations. I'm confused about what I really want to be, scared of trying new things and just see myself fail after that. I know that it's better to be trying than to do nothing at all. But i don't know, because me myself is my contradiction. Whenever I start deciding for certain things, there's just something in me that disapproves. And it just makes me confused, and probably ending up with nothing. I never thought that teenage life would be this hard. I miss being just a kid. I miss having no responsibilities. I wish i could turn back time, those times that with just one lollipop i'd be able to stop myself from crying. Because now, even a dozen of lollipops won't do so. 'Cause now when we got hurt, the pains lingers on our minds. It stays in our memory."

at jan nag tatapos ang aking maikling seremonya. Ewan ko nga ba kung ano ang naiisip ko nung mga panahon na yan. Parang broken hearted yata ako jan. Hahaha. Ang tao nga naman 'no? Parang mas madali para sa atin na sa sulat ibuhos yung mga tinatago nating damdamin. Siguro dahil takot tayo sa pwedeng sabihin satin ng kung sinu man na pag sabihan natin ng mga ito. Hindi nga naman sasagot yung papel o ballpen at pagsasabihan ka ng "ang tanga tanga mo naman kasi". Lalong hindi ka mahihiya o matatakot sa sarili mo na aminin kung ano yung totoo mong nararmdaman.

4 comments:

PaJAY said...

e kung sumagot kaya si papel at bolpen sa mga sinusulat mo?...anong gagawin mo?...lolz...

mas makabubuti pa rin kung share mo sa iba ang nararamdaman mo...mahirap ang mabaliw...hehehehe

nice post..

medyo curious lang ako kung bat yan ang napili mo..may naalala ka ba sa lumang sulat na yan?..hehehe

`ayi said...

tatakbo ko pag ganun ang nangyari.
hahaha.

ewan ko nga ba. hahaha.
wala noh.
cnu o anu naman maaalala ko jan.

tnx prof.
hehe.

=supergulaman= said...

kung gusto mong makilala ang sarili mo?..wag daanin sa ballpen at papel...bakit hindi na lgn kausapin ang sarili... ahehehe...ginagawa ko ito noon...pero wag lang dadalasan...at kung gagawin man..make sure na walang ibang tao na makakakita sa iyo... ahehehe...

...pero kung sakali man na makilala mo talaga ang sarili mo...at makikita mo ang hindi kaaya-ayang gawi..mapipilitin ka lang na baguhin ito..minsan...hindi na natin mapanindigan...

`ayi said...

mahirap lang kasi para sakin.
kasi madalas d kami magkasundo ng sarili ko.
aun.
pero may point ka supergulaman.
yamu pag aaralan ko yan.

:)